IKA 24Z

Odbiornik IKA 24Z - widok z przodu	Odbiornik IKA 24Z - widok z tyłu na ściankę
Odbiornik IKA 24Z - widok z tyłu na chassis	Odbiornik IKA 24Z - widok chassis z tyłu
Odbiornik IKA 24Z - widok chassis z przodu

Opis odbiornika

IKA model 24Z to najprostszy odbiornik produkowany przez firmę IKA w sezonie 1938/39. Jest to odbiornik reakcyjny, dwuobwodowy, trzyzakresowy, jedyny model reakcyjny produkowany przez IKĘ w tym sezonie. Odbiornika konstrukcyjnie i wzorniczo jest podobny do Odbiornika Elektrit Kordial Z.

Skrzynka odbiornika jest prostopadłościenna, bez charakterystycznego dla Elektrita pochylenia przedniej ścianki, w innych detalach podobna - podobnie jak w Elektricie stoi na czarnym "postumencie", a po prawej stronie jest umieszczona duża, pionowa skala bardzo podobna do skali Elektrita, lewą część skali zajmuje materiał głośnika, przykryty dwoma pionowymi szczebelkami. W odróżnieniu od Elektrita ramka skali jest metalowa a nie bakelitowa, malowana na czarno, podobnie zresztą jak szczebelki na głosniku i większość powierzchni przedniej ścianki. Na dole znajdują się trzy pokrętła (prawe podwójne). Podwójne pokrętło umieszczone pod skalą odpowiada za strojenie (zewnętrzna gałka) i zmianę zakresu (wewnętrzna gałka). Środkowe pokrętło służy do regulacji reakcji, a prawe - czułości i włączania odbiornika.

Układ elektryczny jest typowy dla tego rodzaju odbiorników, choć zaprojektowany bez specjalnych oszczędności. Sygnał z anteny przechodzi poprzez podwójny eliminator (dla fal długich i średnich) do obwodów wejściowych odbiornika. Eliminator jest umieszczony dość nietypowo, bo na chassis (to ten największy metalowy kubek), ponadto dla fal średnich zwierana jest jego długofalowa sekcja. Obwody wejściowe są proste - na wszystkich trzech zakresach sprzężenie z anteną jest transformatorowe. Każdy zakres jest indywidualnie dostrajany trymerem, dodatkowo cewka fal średnich jest regulowana rdzeniem. Sygnał z obwodów wejściowych podany jest na siatkę selektody typu EF9, która pełni rolę wejściowego wzmacniacza w.cz. o regulowanym wzmocnieniu. Regulacja odbywa się poprzez zmianę stałego potencjału katody (siatka jest spolaryzowana na stałe do masy) za pomocą potencjometru tworzącego wraz z rezystorami zasilającymi siatkę drugą dzielnik napięcia zasilającego. Obciążeniem wzmacniacza jest dławik, z którego pojemnościowo, przez niewielki kondensator odbierany jest sygnał do następnego stopnia - detektora reakcyjnego

Detektor pracuje z pentodą EF6, w typowym układzie. Cewki detektora są identyczne jak cewki obwodów wejściowych, przy czym uzwojenie antenowe pełni tu rolę cewki reakcyjnej. Detektor jest zasilany przez dodatkowy filtr RC tłumiący jakikolwiek ślad tętnień sieciowych z zasilania, co daje bardzo dobry efekt praktyczny - w czasie odbioru tętnienia są niesłyszalne. Dodatkowo, do siatki tej lampy, przez przełącznik, doprowadozny jest sygnał m.cz. z wejścia gramofonowego, ponadto w celu uniknięcia szumów przy pracy odbiornika jako wzmacniacz gramofonowy inną sekcją przełącznika odcinane jest zasilanie pierwszej lampy (wzmacniacza w.cz.).

Sygnał m.cz. z wyjścia detektora jest wzmacniany przez pentodę głośnikową EL3 w najbardziej typowym układzie. W celu eliminacji resztek składowych w.cz. zastosowany jest dość skomplikowany filtr dolnoprzepustowy - poczynając od stopnia detektora, gdzie dla składowej w.cz. zastosowany jest oddzielny opornik anodowy blokowany kondensatorem 200pF, poprzez układ sprzęgający z siatką EL3 będący filtrem dolnoprzepustowym typu Π. W odbiornik wbudowany jest głosnik, możliwe jest tez podłączenie głosnika zewnętrznego, wysokoomowego (lub z wbudowanym transformatorem), gdyż zaciski gniazda głośnika zewnętrznego podłączone są bezpośrednio do pierwotnego uzwojenia transformatora.

Zasilacz odbiornika również nic odbiega od konwencjonalnych układów. Napięcie sieci doprowadzone jest do transformatora dostarczającego wszystkich niezbędnych napięć. Zastosowany jest dwupołówkowy prostownik na diodzie prostowniczej AZ1. Filtrowanie napięcia wyprostowanego z tętnień odbywa się wukładzie RC, z opornikiem 5kΩzamiast dławika, przy czym anoda lampy głosnikowej zasilana jest z pierwszego kondensatora, a siatka druga i pozostałe lampy - z drugiego.