Elektrit Opera Z

Elektrit Opera Z- widok z przodu Elektrit Opera Z - widok z tyłu
Odbiornik Elektrit Opera Z - widok z przodu Odbiornik Elektrit Opera Z - widok z tyłu na chassis

Opis odbiornika

Odbiornik Opera jest najbardziej luksusowym odbiornikiem produkowanym przez Elektrita w sezonie 1937/38. Jako pierwszy z Elektritów posiadał dwa głośniki - główny na przedniej ściance i drugi nieco mniejszy na lewej bocznej ściance odbiornika (egzemplarz pokazany na fotografiach nie posiada bocznego głosnika).

Wyglądem nawiązywał do innych odbiorników z tego roku. Opera miała z pośród nich wszystkich największe wymiary skrzynki: 57cm x 38cm x 30cm (odpowiednio: szerokość, głębokość, wysokość). Wygląd skrzynki jest zbliżony do odbiornika Maestro, z kilkoma tylko różnicami. Wszystkie rogi i krawędzie za wyjątkiem tych z tyłu ścianki są zaokrąglone, a szczebelki głośnika które w odbiorniku Maestro tylko zachodzą na lewą ściankę tu się ciągną niemalże do jej końca, a na prawie całej powierzchni lewej ścianki znajduje się materiał będący maskownicą drugiego głośnika aparatu. Opera podobnie jak Maestro posiada trzy gałki, jednak w tym odbiorniku wszystkie są podwójne - w sumie jest sześć pokręteł.

Pod względem elektrycznym układ jest również zbliżony do Maestra. Sygnał z anteny przechodzi przez identyczny dwuobwodowy filtr pasmowy na siatkę sterującą mieszacza na oktodzie AK2. Obwody wejściowe maja postać dwuobwodowego filtru pasmowego tylko dla fal średnich i długich, dla fal krótkich jest to zwykły pojedyńczy obwód rezonansowy. Dodatkowo mieszacz dla fal krótkich nie jest objęty pętlą ARW, w odróżnieniu od pozostałych zakresów. Sygnał z wyjścia mieszacza podany jest na dwuobwodowy filtr pasmowy z trójpozycyjną regulacją szerokości pasma regulowaną wewnętrzną środkową gałką i steruje wzmacniacz p.cz. wykorzystujący selektodę AF3. Wartość częstotliwości pośredniej jest niska - 128kHz, co skutkuje gwizdami od stacji lustrzanych, w szczególności na zakresie fal krótkich. Na wyjściu wzmacniacza p.cz. jest identyczny dwuobwodowy filtr pasmowy p.cz. jak na wyjściu miksera, jego obciążeniem jest duodioda AB2. Jedna z diod jest detektorem ARW, druga detektorem akustycznym. Napięcie ARW wykorzystywane jest też do sterowania oka magicznego AM1. Sygnał małej częstotliwości z detektora poprzez potencjometr regulacji głośności jest wzmacniany przez pentodę AF7, która pełni rolę wstępnego wzmocnienia małej częstotliwości znacząco poprawiając czułość odbiornika. W anodzie tej pentody znajduje się dość skomplikowany filtr małej częstotliwości likwidujący dźwięki będące rezultatem zakłóceń i innych sygnałów przeszkadzających odebranych przez odbiornik, głównie sygnałom o częstotliwości 9kHz pochodzącym z przenikającej nośnej sąsiedniej stacji. Końcowym stopniem wzmocnienia jest wzmacniacz głośnikowy wykorzystujący pentodę AL4. Lampa ta zasila oba głośniki aparatu.

Odbiornik Opera Z zasilany jest z sieci prądu zmiennego o napięciach 110V, 125V, 150V, 220V lub 240V, napięcie sieci wybierane jest przełącznikiem na transformatorze. Transformator dostarcza wszystkich napięć zasilających odbiornik, jako prostownik napięcia anodowego wykorzystana jest duodioda prostownicza typu AZ1. Napięcie anodowe z przydźwięku sieciowego jest filtrowane za pomocą filtru dławikowo pojemnościowego.

Aparat typu Opera powstał w okresie współpracy Elektrita z austriacką Minervą, jest zbliżony pod względem konstrukcji mechanicznej i elektrycznej do odbiornika Minerwa 376A.

Powrót